Ισιώματα...ο τόπος μου...
Κάπου μέσα στου ορεινούς όγκους της Ευρυτανίας, κοντά στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, βρίσκεται αυτός ο μικρός οικισμός με την ονομασία Ισιώματα. Η ονομασία σε αντίθεση με την πραγματικότητα, καθώς ο οικισμός γατζώνεται σε πεζούλες και καταλήγει σε λόφο.
Η ιστορία πηγαίνει πολύ πίσω αν προσπαθήσει κάποιος να μάθει πότε ιδρύθηκε ο οικισμός, από ποιούς και για ποιό λόγο. Όποιος ή όποιοι έφτασαν σε αυτό το σημείο μας έκαναν ένα εξαιρετικό δώρο και μπορούμε εμείς οι νεώτεροι να χαιρόμαστε τη φύση και τις ομορφιές του τόπου αυτού.
Δεν γεννήθηκα ούτε έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε αυτό τον τόπο. Πήγα για πρώτη φορά όταν είχα συμπληρώσει τα δυο μου χρόνια, πάνω σε ένα γαϊδουράκι αφού ο αυτοκινητόδρομος σταματούσε δεν έφτανε ως εκεί.
Διακοπές και γιορτές ήταν αρκετές για να αγαπήσω ότι έχει σχέση με αυτό το μέρος. Να μάθω το κάθε σημείο, να πιω το νερό των πηγών, να μαζέψω μανιτάρια και φρούτα, να φέρω το νερό στο αυλάκι για να ποτιστούν τα χωράφια, να ακούσω την ησυχία και τους ήχους της περιοχής.
Και τα έμαθα όλα, τα έκανα ακολουθώντας τον παππού και τη γιαγιά.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις γεύσεις και τα αρώματα, τα χρώματα, το φως και το σκοτάδι της περιοχής.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις ντομάτες και το τυρί, το ζυμωτό ψωμί και το νερό στο παγούρι, που φάγαμε εγώ, ο παππούς και η γιαγιά πριν πολλά χρόνια, πάνω στις πέτρες, δίπλα στο χωράφι κάτω από ένα δέντρο.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις γιορτές και τα πανυγήρια, το τραγούδι της γιαγιάς, τις νύχτες που φώτιζαν οι λάμπες πετρελαίου, αργότερα οι λάμπες υγραερίου έως ότου έρθει ο πολιτισμός του ηλεκτρισμού.
Ποτέ δε θα ξεχάσω το τρέξιμο που έκανα για να προλάβω το τηλεφώνημα στο ένα και μοναδικό τηλέφωνο που υπήρχε σε ένα μόνο σπίτι του χωριού.
Ποτέ δε ξεχάσω πώς έπλενα κάθε πρωινό το πρόσωπό μου με το νερό ενός πλαστικού νιπτήρα.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, τη βοή του ποταμιού και τα φώτα στο απέναντι χωριό που έτρεμαν.
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως "έσκαγαν" τα καλαμπόκια όταν τα ψήναμε στη φωτιά, πόσο "όμορφο" ήταν το ψωμί όταν έβγαινε από το ξυλόφουρνό.
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως έβγαινε από το χώμα η πατάτα με το τσαπί και τον ήχο που έκαναν τα σταφύλια όταν έβραζαν στην κάδη μέχρι να γίνουν μούστος και αργότερα κρασί.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα ξύλα στο τζάκι, στη σόμπα και το έλατο που είχαμε κόψει με τον παππού για να γίνει ξύλα.
Ποτέ δε ξεχάσω όλα αυτά και πολλά άλλα που είναι στο μυαλό μου, γιατί αυτά με έκαναν αυτό που είμαι.
Η ιστορία πηγαίνει πολύ πίσω αν προσπαθήσει κάποιος να μάθει πότε ιδρύθηκε ο οικισμός, από ποιούς και για ποιό λόγο. Όποιος ή όποιοι έφτασαν σε αυτό το σημείο μας έκαναν ένα εξαιρετικό δώρο και μπορούμε εμείς οι νεώτεροι να χαιρόμαστε τη φύση και τις ομορφιές του τόπου αυτού.
Δεν γεννήθηκα ούτε έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε αυτό τον τόπο. Πήγα για πρώτη φορά όταν είχα συμπληρώσει τα δυο μου χρόνια, πάνω σε ένα γαϊδουράκι αφού ο αυτοκινητόδρομος σταματούσε δεν έφτανε ως εκεί.
Διακοπές και γιορτές ήταν αρκετές για να αγαπήσω ότι έχει σχέση με αυτό το μέρος. Να μάθω το κάθε σημείο, να πιω το νερό των πηγών, να μαζέψω μανιτάρια και φρούτα, να φέρω το νερό στο αυλάκι για να ποτιστούν τα χωράφια, να ακούσω την ησυχία και τους ήχους της περιοχής.
Και τα έμαθα όλα, τα έκανα ακολουθώντας τον παππού και τη γιαγιά.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις γεύσεις και τα αρώματα, τα χρώματα, το φως και το σκοτάδι της περιοχής.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις ντομάτες και το τυρί, το ζυμωτό ψωμί και το νερό στο παγούρι, που φάγαμε εγώ, ο παππούς και η γιαγιά πριν πολλά χρόνια, πάνω στις πέτρες, δίπλα στο χωράφι κάτω από ένα δέντρο.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τις γιορτές και τα πανυγήρια, το τραγούδι της γιαγιάς, τις νύχτες που φώτιζαν οι λάμπες πετρελαίου, αργότερα οι λάμπες υγραερίου έως ότου έρθει ο πολιτισμός του ηλεκτρισμού.
Ποτέ δε θα ξεχάσω το τρέξιμο που έκανα για να προλάβω το τηλεφώνημα στο ένα και μοναδικό τηλέφωνο που υπήρχε σε ένα μόνο σπίτι του χωριού.
Ποτέ δε ξεχάσω πώς έπλενα κάθε πρωινό το πρόσωπό μου με το νερό ενός πλαστικού νιπτήρα.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, τη βοή του ποταμιού και τα φώτα στο απέναντι χωριό που έτρεμαν.
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως "έσκαγαν" τα καλαμπόκια όταν τα ψήναμε στη φωτιά, πόσο "όμορφο" ήταν το ψωμί όταν έβγαινε από το ξυλόφουρνό.
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως έβγαινε από το χώμα η πατάτα με το τσαπί και τον ήχο που έκαναν τα σταφύλια όταν έβραζαν στην κάδη μέχρι να γίνουν μούστος και αργότερα κρασί.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα ξύλα στο τζάκι, στη σόμπα και το έλατο που είχαμε κόψει με τον παππού για να γίνει ξύλα.
Ποτέ δε ξεχάσω όλα αυτά και πολλά άλλα που είναι στο μυαλό μου, γιατί αυτά με έκαναν αυτό που είμαι.
